“Not in my name” en “Nooit meer is nu!” op 18 mei 2025

We zitten aan het ontbijt in onze rode T-shirts. Via de radio komt het nieuws tot ons. Israël heeft die nacht de plek gebombardeerd waar ze zelf, de dag ervoor, de mensen naar toe hebben verwezen. Alweer…….. Het besluit om naar de demonstratie in Den Haag te gaan krijgt hiermee een extra bevestiging.

Best wel spannend, hoeveel mensen gaan er komen, zal het rustig verlopen, is men verdraagzaam. Op station Soest -Zuid zien we al een paar mensen in het rood gekleed. Als we in Utrecht aankomen op het perron waar de trein naar Den Haag vertrekt is het heel druk. Er worden extra treinen ingezet. Eenmaal in Den Haag is het een grote zee van mensen. Het is moeilijk om Nanno te vinden, die eigenlijk al vanaf Utrecht met ons mee zou reizen. Het is ons gelukt en met zijn drieën lopen we het Malieveld op. Het is overweldigend en hartverwarmend. Tegelijkertijd voel je de machteloosheid als je beseft waarom je daar staat.

Denkend aan de tienduizenden doden in Gaza, de gegijzelden en hun families, de platgebombardeerde huizen en de alsmaar toenemende hongersnood, het maakt je verdrietig. De Palestijnse rapper Stryder, met familieleden en vrienden in Gaza, leest een hartverscheurend gedicht voor. Dan gaan we op weg in een lange rij van 100.000 in het rood geklede mensen. Een menselijke rode lijn. Er worden leuzen geroepen en bij de meesten hou ik mij stil, maar ineens hoor ik mezelf “Not in my name” en ”Nooit meer is nu” roepen. Eens, 80 jaar geleden, spraken we met elkaar af: “Dit nooit meer” en nu gebeurt het toch weer.

Heeft het iets teweeg gebracht deze dag? Het echte effect zullen we niet te weten komen denk ik. Maar het was goed om:

– met zovelen de roep om vrede te laten horen

– vanuit verschillende achtergronden hetzelfde te hopen

– dit zonder wanklank te kunnen doen

Ik hoop van harte dat mensen die lijden onder de situatie in Gaza en Israël, zich gesteund weten door de ‘Rode lijn’ die zondag is getrokken.

Nanno Vlaanderen, Gerrit & Joke Bons