Kerk en klimaat
Op zondag 26 oktober werd de grote klimaatmars in Den Haag gehouden, waar een goede, leefbare toekomst van de nieuwe te kiezen regering – voor onze kinderen, voor elkaar, voor de planeet waarop we leven, werd geëist. We kunnen er niet meer omheen: Klimaatverandering. De wereld warmt snel op en de gevolgen worden steeds duidelijker zichtbaar.
Toch zijn veel mensen nog niet doordrongen van de ernst van de situatie. Er wordt zelfs vaak ronduit lacherig of cynisch over gedaan.
Die opwarming heeft grote gevolgen voor het alledaagse weer. Bij warmer weer verdampt er meer water. En kan lucht bovendien meer vocht bevatten. Dit komt tot uiting in neerslag. Het regent niet vaker, maar als het regent valt er wel meer dan vroeger. In ons goed georganiseerde land kunnen we de overlast meestal nog redelijk binnen de perken houden. De andere kant van de medaille is, dat droge perioden in ons land meetbaar droger en heter worden. Maar ook daar kunnen we ons meestal nog redelijk tegen wapenen.
Hoe anders is dat allemaal voor de mensen in ontwikkelingslanden. Daar zijn de gevolgen van klimaatverandering vergelijkbaar en vaak zelfs erger. Meer droogte en hitte, vaker overstromingen, en in kustgebieden de stijgende zeespiegel. Maar daar ontbreekt het aan mogelijkheden om zich voldoende te wapenen tegen het extremere weer. Dit alles heeft grote gevolgen op vrijwel alles wat leeft, en dus ook op land- en tuinbouw. Honger en dorst worden een nog grotere bedreiging als de wereld verder opwarmt.
De klimaatcrisis ontwricht levens. Onze levensstijl put de aarde en mensen uit. Ik denk dat ons huidige systeem niet houdbaar is. Maar wat dan? En wat is onze rol hierin? Deze grote vragen roepen om bezinning en ingrijpende verandering. In het evangelie gaat het er niet alleen om dat er in het leven van de ander iets verandert, maar dat er in mijn leven, in ons leven, een radicale omzetting plaats vindt. Dat we los komen van het consumentisme dat ons aangepraat wordt.
Ik weet het: de kerk is niet de zoveelste milieuclub, maar als je als gelovige mag leven uit de liefde van de Eeuwige, dan betekent dat voor mij ook dat je die liefde verbindt met liefde voor de schepping en een appèl om zuinig te zijn op aarde, lucht en water. Zou het daar ook in de kerk niet wat meer over mogen gaan?
Wij kunnen het Koninkrijk van God niet maken. Maar zoals een oude Joodse wijze, rabbi Tarfon, bijna tweeduizend jaar geleden al zei over de opdracht om het beloofde land te bereiken: ‘Het is niet aan jou om de taak te volbrengen, maar je hebt ook niet het recht om ermee te stoppen’. ds. Gerrit Olsman